Tesbihin tarihçesi oldukça eski dönemlere dayanır. Tesbih, İslam kültüründe ve diğer bazı kültürlerde dua ve zikir için kullanılan bir ibadet aracı olarak bilinir. Tesbihin kökenleri, İslam'ın ilk dönemlerine kadar uzanır ve tarih boyunca çeşitli kültürlerde farklı amaçlar için kullanılmıştır.

Tesbihin, Arapça "tasbih" kelimesinden türediği düşünülür. "Tasbih", "Allah'ın büyüklüğünü anma" anlamına gelir. İslam inancına göre, Müslümanlar tesbih çekerek Allah'ı anarlar, O'na hamdederler ve O'nun büyüklüğünü yüceltirler.

Tesbih, genellikle küçük boncuklardan veya taşlardan yapılan bir ip üzerine dizilmiş boncuklardan oluşur. Tesbihlerdeki boncuk sayısı ve malzemesi değişebilir, ancak genellikle 33 veya 99 boncuk bulunur. 33 boncuklu tesbihler, "Subhanallah" (Allah'ı tenzih etmek), "Elhamdulillah" (Allah'a hamd etmek) ve "Allahu Ekber" (Allah en büyüktür) gibi duaları veya zikirleri tamamlamak için kullanılabilir. 99 boncuklu tesbihler, İslam'da 99 güzel ismi temsil eder ve bu isimler zikir ve dua için kullanılabilir.

Tesbihin tarihçesi, İslam'ın yayılmasıyla birlikte farklı kültürlerde ve coğrafyalarda değişiklik göstermiştir. Farklı dini ve kültürel pratiklerde farklı şekillerde kullanılan tesbih türleri mevcuttur. Örneğin, Budistler ve Hinduizm'deki bazı gruplar da tesbih benzeri ibadet araçları kullanırlar.

Tesbihin tarihçesi, kültürel ve dini açıdan zengin ve çeşitlidir ve zaman içinde çeşitli değişikliklere ve adaptasyonlara uğramıştır.